Strona wykorzystuje pliki cookies, które usprawniają działanie serwisu. W każdej chwili możesz wyłączyć ten mechanizm w ustawieniach swojej przeglądarki. W innym wypadku ciasteczka będą umieszczane w pamięci Twojego urządzenia.

W 1964 roku Jerzy Dylewski opracował wzorzec tej rasy, który 15.11.1966r został zarejestrowany w FCI pod numerem 52.

Charakter
Ogar jest psem spokojnym, zrównoważonym i jak inne rasy stworzone do polowania w grupie, niezwykle towarzyskim. Potrzebuje kontaktu z człowiekiem. Dobrze sprawdza się w kontaktach z dziećmi (zwłaszcza suki wykazują się w takich sytuacjach dużym wyczuciem). Psy te nie sprawiają problemów związanych z agresywnym zachowaniem, są łagodne w stosunku do innych psów i zwierząt. Pilnują swojego terenu, ale ogranicza się to do sygnalizowania obecności intruza. Z pewnością nie są to psy obronne, chociaż ich wzrost i masa budzą respekt. Ich temperament umożliwił im z powodzeniem adaptację w warunkach miejskich. W domu są spokojne, a nawet leniwe i nie domagają się przesadnie ruchu, chociaż jak każdy gończy lubią wybiegać się, niezależnie od warunków atmosferycznych, najlepiej w grupie innych ogarów. Na spacerach nie są szybkie, ale za to bardzo wytrzymałe.

Wychowanie
Tak jak każdy pies gończy, ogar lubi swobodę na spacerach, często oddala się od właściciela. Nie ma natomiast skłonności do włóczęgostwa, za to posiada znakomitą orientację w terenie. Ze względu na jego samodzielność w terenie bardzo ważne jest ćwiczenia posłuszeństwa już od najmłodszego wieku. Tu warto zaznaczyć, że ogar nigdy nie będzie psem bezwarunkowo posłusznym. Jednak łatwo i chętnie uczą się, zwłaszcza, gdy stosuje się pozytywne wzmocnienia. Przy wychowaniu psów tej rasy ważne jest zachowanie spokoju, bo są one bardzo wrażliwe na ton głosu i bardzo łatwo zniechęcić je gwałtownymi reakcjami.

Żywienie i pielęgnacja
Ogar nie wymaga szczególnego żywienia, jest jednak łakomy i gdy nie zapewni się mu wystarczająco dużo ruchu ma skłonności do tycia. Oczywiście psy pracujące wymagają innej diety, dostosowanej do ich aktywności.
Pielęgnacja ogara nie jest trudna. Jego sierść składająca się z podszerstka i nieco dłuższego włosa okrywowego nie wymaga regularnych zabiegów, za to bardzo dobrze chroni psa przed różnymi warunkami atmosferycznymi. W okresie linienia warto jednak wyczesywać martwy włos. Większą uwagę należy jednak zwrócić na uszy, ponieważ jak w przypadku innych ras, u których są one wiszące, nie ma wystarczającej wentylacji kanału słuchowego, a co za tym idzie zwiększa się ryzyko wystąpienia stanów zapalnych. W związku z tym trzeba regularnie sprawdzać ich czystość, a przypadku wystąpienia niepokojących objawów np. uporczywe drapanie przez psa uszu czy trzepanie głową, należy jak najszybciej skontaktować się z weterynarzem.

Zdrowie
Ogar jako rasa wyhodowana w naszych warunkach klimatycznych jest do nich znakomicie przystosowana. Jest on psem bardzo odpornym i rzadko choruje. Pojawiają się oczywiście swoiste problemy zdrowotne jak w przypadku każdej rasy i warto, żeby potencjalny nabywca psa czy suki tej rasy miał tego świadomość.
Większość schorzeń, które dotykają te psy związanych jest z ich budową - tak jak wyżej wspomniane problemy, które mogą , ale nie muszą pojawić się z uszami. Dodatkowo dość często u tej rasy występują wady powiek (zwłaszcza entropia). W przypadku pojawienia się łzawienia warto skontaktować się ze specjalistą. Usunięcie tej wady nie jest skomplikowanym zabiegiem wymaga jednak pewnej sprawności, dlatego warto powierzyć psa w ręce specjalisty, aby zapobiec ewentualnym powikłaniom. Zabieg korekty oczu przeprowadza się jednak dopiero ok. 9 miesiącu życia, gdyż do tego czasu może ona samoistnie ustąpić (wzrost czaszki powoduje naciągnięcie się skóry).

Wiek:
Psy tej rasy dożywają wieku 12-13 lat.

Na zdjęciu: Harmonia w wieku 10 lat

 WYGLĄD OGÓLNY (WZORZEC)

 Pies średniego wzrostu, silnej i zwartej budowy, o silnym kośćcu i pewnej masie, proporcjonalnych nogach. Cała sylwetka wskazuje na siłę i wytrwałość, mniej na szybkość. Głos w czasie gonu po tropie czysty, donośny, o średniej zmieniające się tonacji, u suk zwykle wyższy.

Głowa: Dość ciężka, o szlachetnym wykroju, z profilu zbliżona do prostokąta średniej długości, pysk wydłużony, z przodu tępo zakończony, nie klinowaty ani spiczasty. Fafle grube, zwisające, nos ciemny, duży i szeroki, dolna warga z zajadem zwisającym. Szczęki mocne, dostatecznie długie, z prawidłowym zgryzem. Żuchwa dobrze umięśniona. Czaszka tak długa jak kufa. Linia czołowa z linią kufy tworzą kąt rozwarty. Łuki brwiowe silnie rozwinięte, czoło w znacznych zmarszczkach. Kość potylicowa wyraźnie zaznaczona. Załamanie czołowo – nosowe wyraźne.

Oczy: Wyraz łagodny, spokojny, nie za głęboko osadzone, ciemnobrązowe, dolne powieki u psów starszych obwisłe.

Uszy: Nisko osadzone, dość długie, luźnie wiszące, u dołu lekko zaokrąglone. Dolne partie zawijają się ku środkowi szczelnie przylegając do głowy.

Szyja: U nasady przy tułowiu znacznej grubości, silna, muskularna, średniej długości. Podgardle zwisające z dużą ilością fałdowanej skóry.
Budowa przodu: Klatka piersiowa o dużej pojemności, w miarę szeroka i głęboka, przedramię dość dobrze umięśnione. Łopatka skośna, pokryta dobrze rozwiniętymi mięśniami. Napiętek dobrze zaznaczony, wydatny, wyraźny, suchy, gruby, odpowiednio do kości nóg.

Nogi: Na dość grubej kości mocne mięśnie, palce dobrze zebrane, pazury silne, grube, u psów pracujących krótkie. Przy białych palcach jasne, przy żółtych – czarne.

Korpus: Klatka piersiowa obszerna, w miarę szeroka i głęboka. Pierś z przodu sięga do łokcia, żebra dobrze wysklepione, długie – jak i cała klatka piersiowa, bardziej zbliżone do pozycji pionowej niż u innych ras. Grzbiet długi, szeroki i muskularny. Krzyż nie spadzisty, szeroki. Brzuch duży, pojemny, prawie tej samej głębokości co klatka piersiowa. Kryje w sobie dobrze rozwinięte narządy trawienia. Bok nie zapadły, wypełniony, zaokrąglony, z możliwie krótką, małą słabizną.

Budowa tyłu: Uda na grubej kości; długie, mocne, dobrze rozwinięte mięśnie; goleń pochyła, dość krótka, dobrze umięśniona. Staw skokowy suchy, wyrazisty.
Tylne kończyny: Pęciny lekko pochyłe, palce dobrze zebrane, podeszwy szerokie, pokryte grubą skórą.

Ogon: Osadzony raczej nisko, gruby, pokryty dłuższym włosem od spodu, sięga niżej stawu skokowego, lekko spadający, od polowy podudzia lekko zgięty. W ruchu swobodnym uniesiony nieco ku górze, lecz nie zaokrąglony. Podczas gonu nieco osadzony, zwisa poniżej poziomu.

Kolor (maść) sierści: Głowa i uszy z wyjątkiem nalotów z obu stron czaszki podpalane, uszy nieznacznie ciemniejsze od reszty. Nogi, podbrzusze i uda również podpalane. Korpus czarny lub ciemnoszary, prawie czarny, w staropolskim języku myśliwskim zwany podżartym. Podpalenie zasadniczo żółte, ma różne natężenie tej barwy aż do rdzawo – cynamonowej, najbardziej cenionej u ogara polskiego. Włos biały dopuszczalny w kształcie strzałki przez głowę aż do nosa, na piersiach, końcach łap i na końcu ogona. W czapraku czarnym, zachodzącym aż na głowę, wyraźne punkty nad oczami o kolorze podpalenia, czerń zachodząca aż na kufę dyskwalifikuje ogara polskiego.

Sierść: Średniej długości, gruba, z gęstym podszyciem, nieco dłuższa na karku, tylnej części tylnych nów i na dolnej części ogona.

Budowa:  Wzrost: suki 55 – 60 cm, psy 56 – 65 cm.

 

Na zdjęciu: CH PL Dunia Grające Trawy oraz INT CH  Trop Olfactus

Chód – bieg: Normalnie posuwa się drobnym, powolnym, ociężałym truchtem. Podczas polowania szuka i goni w ciężkim galopie.
 
Wady anatomiczne: Zbyt długie lub za małe i odstające uszy. Głowa bez wyraźnie zarysowanej potylicy i ze słabymi łukami brwi. Zbyt jasne oko. Czarna kufa. Słabe umięśnienie Rozlazła stopa. Wisząca pęcina. Ogon cienki, za krótki lub za długi i źle owłosiony, zakręcony . Słabo rozwinięta klatka piersiowa. Wadliwy zgryz. Chrapliwy głos.

Dzieje współczesne

W latach 70–tych liczba ogarów polskich szybko wzrosła – z 15 zarejestrowanych w 1967 do 101 zarejestrowanych w1976. Danych na koniec 2006r nie udało mi się ustalić, ale szacunkowo może być ich ponad 200. Niestety rejestry prowadzone przez oddziały związku kynologicznego obejmują jedynie urodzenia, ale nie jest znana ilość zgonów. Poza granicami Polski może być około 30 psów tej rasy. Na przełomie lat 70. i 80. wyodrębniono Gończego Polskiego, który wcześniej znany był jako ogar Pawłusiewicza.
Lata osiemdziesiąte nie były udane dla ogara, jednak pod koniec lat dziewięćdziesiątych nastąpił wzrost populacji tej rasy. Znalazła ona swoich wielbicieli także wśród myśliwych, którzy prowadzą hodowlę nie tylko pod kątem eksterieru ale przede wszystkim dla walorów użytkowych. Takie linie hodowlane spotkać można na południu Polski, w górach. Z takiej hodowli pochodzi ZAGRAJ we wsi Gaboń. (dopisek hodowczyni: Pies został wykorzystany hodowlanie w hodowli Poszły w Las z Warszawy).

 

Jednocześnie ogar jest świetnym towarzyszem rodzin mieszkających nawet w dużych miastach. Pojedyncze ogary zarejestrowane są w Danii, Szwajcarii, Austrii, Włoszech, Belgii, Holandii, ,Francji, Grecji i Finlandii, a także w USA. Więcej wielbicieli ta rasa zyskała w Niemczech, gdzie prowadzone są liczne działania mające na celu propagowanie tej rasy.

Naszej, własnej, najwspanialszej….

* * *
NOWY WZORZEC RASY OP
opracowany i zatwierdzony na dzień 03.11.2014rok

Wzorzec FCI nr 52 /27.05.2015 /PL
OGAR POLSKI
(Brachet polonais, Polnische Bracke, Polish Hound, Sabueso polaco)

Kraj pochodzenia: Polska.
Data publikacji obowiązującego standardu: 03.11.2014
Użytkowanie: Pies gończy.
Dawniej ogarów używano w Polsce do polowania głównie na zające, lisy, sarny i dziki, a także na dzikie kaczki, do wypłaszania ich z szuwarów. Obecnie, ze względu na zakaz polowania w Polsce na zające z psami gończymi, z wyjątkiem łowisk górskich, z ogara-mi poluje się w całym kraju wyłącznie na dziki i lisy.
Klasyfikacja FCI: grupa 6 Psy gończe i rasy pokrewne.
sekcja 1.1. Duże psy gończe.
Podlega próbom pracy.
Krótki rys historyczny:
Ogar jest starą polską rasą. Pierwsze doniesienia o łowach z psami w Polsce znajdujemy w kronikach Galla Anonima z XI wieku. W kronikach XIV w. są wzmianki o hodowanych specjalnie na królewskie łowy ogarach.
Z nazwą „ogar” spotykamy się w „Księgach o gospodarstwie” Piotra Krescentyna wydanych w Krakowie w 1549 r. i „Żywocie człowieka poczciwego” (1568) Mikołaja Reja. W 1618 roku oficyna krakowska wydała „Myślistwo z ogary” Jana hrabiego Ostroroga wojewody poznańskiego. Możemy uznać, że jest to pierwszy polski podręcznik kynologiczny z zasadami racjonalnej hodowli.
Pierwszy opis ogara polskiego znajdujemy w książce „Zwierząt domowych i dzikich osobliwie krajowych historyi naturalnej początki i gospodarstwo” Krzysztofa Kluka (1779).
W XIX wieku ukazało się wiele publikacji przede wszystkim polskich, również niemieckich i rosyjskich, opisujących szczegółowo ogary polskie.
Etymologia słowa „ogar” nie jest jednoznaczna. Nazwę ogar autorzy wyprowadzają od różnych słów: Sztolcman i Gerald-Wyżycki od „ogorzałego” umaszczenia, Mann od słowa „grać”, którym określa się charakterystyczne szczekanie na tropie, Frankiewicz od czeskiej nazwy wyżła „ohař”.
Ogary były bardzo popularnymi psami i dlatego znalazły należne im miejsce w literaturze. Ogara polskiego spotykamy również w grafikach: godłach rodowych, miejskich, herbach, pieczęciach i exlibrisach oraz w malarstwie XVIII i XIX w.
Już w XIX wieku ogary były pokazywane na wystawach. Polska była wtedy pod zaborami, a ogary były utrzymywane w psiarniach polskiej szlachty pod zaborem rosyjskim. Po 123 latach rozbiorów Polska odzyskała niepodległość po I wojnie światowej w 1918 roku. Jednak polowania z gończymi przetrwały na Kresach Wschodnich w rejonach Polesia, Wołynia i Wileńszczyzny w formie szczątkowej. Po II wojnie światowej Polska straciła Kresy Wschodnie a wraz z nimi ostoję polskich psów gończych. W nowych granicach Polski ogarów już praktycznie nie było. W 1959 roku płk. Kartawik sprowadził ze swoich rodzinnych stron (obecnie na terenie Białorusi) pierwsze cztery ogary. Na bazie psów z jego pierwszej w powojennej Polsce hodowli ogarów „z Kresów” w 1964 inż. Jerzy Dylewski opracował wzorzec ogara polskiego, który został wpisany do rejestru FCI 15.11.1966 roku pod numerem 52.
Wygląd ogólny:
Pies średniej wielkości, o mocnej, muskularnej, raczej ciężkiej budowie, dającej mu znaczną wytrzymałość, lecz nie szybkość.
Ważne proporcje:
Sylwetka formatu prostokątnego, długość tułowia jest nieco większa niż wysokość w kłębie. Długość kończyn do łokcia równa się połowie wysokości w kłębie lub nieco więcej. Mózgoczaszka i kufa jednakowej długości.
Zachowanie/temperament:
Ogar polski, podobnie jak każdy pies gończy, goni zwierza po ciepłym tropie z głośnym oszczekiwaniem, przy czym głos psa ma brzmienie o tonie niższym, a suki - wyższym. To oszczekiwanie myśliwi nazywają graniem, a głośne ściganie zwierza przez psy - go-nem. Ten wybitny pies myśliwski jest doskonałym psem rodzinnym, łatwy w utrzymaniu, przywiązany do domowników i nieufny wobec obcych.
Głowa:
Dość ciężka, z profilu ma wygląd średniej długości prostokąta. Górna linia kufy jest prawie równoległa do górnej linii mózgoczaszki.
Mózgoczaszka: szeroka, umiarkowanie wysklepiona między uszami, łuki brwiowe do-brze rozwinięte, guzowatość potyliczna bardzo wyraźna.
Stop: dobrze zaznaczony.
Trzewioczaszka:
Nos: duży, szeroki i ciemny.
Kufa: długa, z profilu głęboka i tępo zakończona. Grzbiet nosa prosty.
Wargi: górne grube ze zwisającymi faflami, w kątach warg tworzą się wywinięte na zewnątrz fałdy.
Szczęki/Uzębienie: Szczęki mocne, zęby białe, uzębienie kompletne, zgryz nożycowy.
Policzki: mięsiste.
Oczy: nieco skośne, niezbyt głęboko osadzone, ciemnobrązowe, o łagodnym wyrazie, u starszych psów dolne powieki mogą być obwisłe.
Uszy: wiszące, dość nisko osadzone, średniej długości i szerokości, na końcach lekko zaokrąglone, przednimi brzegami, zawiniętymi ku policzkom, szczelnie do nich przylega-ją.
Szyja:
Średniej długości, o prostej linii karku, muskularna, dość gruba, zwłaszcza przy barkach, luźna skóra tworzy sfałdowane podgardle.
Tułów:
Górna linia: prosta.
Kłąb: wyraźnie zaznaczony.
Grzbiet: długi, szeroki, dobrze umięśniony.
Lędźwie: stosunkowo krótkie.
Zad: szeroki, muskularny, dość długi, lekko zaokrąglony.
Klatka piersiowa: głęboka, sięgająca do łokci, umiarkowanej szerokości, o znacznej pojemności. Żebra prawdziwe i rzekome są długie i dobrze wysklepione, ustawione prawie pionowo.
Linia dolna: brzuch nie podkasany, boki pełne, słabizny krótkie.
Ogon:
Gruby, stosunkowo nisko osadzony, opuszczony w dół sięga nieco poniżej stawu skokowego, lekko wygięty, w powolnym ruchu uniesiony nieco do góry, lecz nie zakręcony. Podczas gonu pies trzyma go poniżej linii grzbietu z lekkim odchyleniem na bok. Pokryty dłuższym włosem od spodu.
Kończyny:
Kończyny przednie:
Wrażenie ogólne: Muskularne o mocnym kośćcu, oglądane od przodu proste, równolegle ustawione, widziane z boku przedramiona są pionowo ustawione.
Łopatki: długie, skośnie ustawione, dobrze umięśnione. Łopatka tworzy z ramieniem kąt ok. 100O.
Ramiona: średniej długości, ukośnie skierowane do tyłu.
Łokcie: powinny przylegać do tułowia i nie być wciśnięte, ani odstające.
Przedramiona: długie, o mocnym kośćcu i sprężystych ścięgnach.
Nadgarstki: szerokie, bez zgrubienia i śladów krzywicy.
Śródręcza: dość krótkie i ustawione lekko odsiebnie.
Łapy: ściśle zwarte, okrągłe, palce dobrze wygięte z jędrnymi opuszkami. Pazury grube, czarne, przy palcach białych są barwy rogowej.
Kończyny tylne:
Wrażenie ogólne: Oglądane z boku są odstawione nieco do tyłu, widziane od tyłu proste, równoległe.
Uda: długie, szerokie i muskularne. Kąt w stawie biodrowym ok. 100O.
Kolana: Stawy kolanowe dobrze kątowane.
Podudzia: średniej długości, o mocnym kośćcu, muskularne, skośnie skierowane do ty-łu.
Stawy skokowe: dobrze kątowane. Kość piętowa mocna.
Śródstopia: dość długie i ustawione prawie pionowo.
Łapy: jak u kończyn przednich.
Chody:
Powolny kłus. Podczas gonu niezbyt szybki galop.
Skóra:
Na tułowiu i kończynach gładka, ściśle przylegająca, na czole tworzy zmarszczki, a na podgardlu fałdy.
Szata:
Włos na głowie, kufie, uszach i nogach krótki, gładki, na pozostałych częściach ciała średniej długości, gruby i twardy. Na karku, pośladkach i spodzie ogona nieco dłuższy. Pod włosem okrywowym występuje gęsty i miękki podszerstek.
Umaszczenie: czaprakowe. Sierść koloru czarnego lub ciemnoszarego okrywa w kształcie czapraka cały kark, zachodząc nieco na tył głowy, cały grzbiet aż do ogona, boki tułowia i wierzch ogona; na głowie, szczególnie nad oczami, na kufie, uszach, przodzie szyi, na barkach, przedpiersiu, podbrzuszu, udach oraz nogach przednich i tylnych wy-stępuje podpalanie o odcieniu od ciemnożółtego do mahoniowego; uszy są zawsze cie-mniej umaszczone. Dopuszczalne są: biała strzałka na głowie i grzbiecie nosa, biała plamka na piersi, białe dolne części kończyn lub same palce oraz koniec ogona.
Wzrost i waga:
Wysokość w kłębie:
- psy 56 - 65 cm,
- suki 55 - 60 cm.
Waga: Masa ciała proporcjonalna do wzrostu i budowy.
Wady:
Wszelkie odchylenia od podanego wzorca powinny być uznane za wady i oceniane w zależności od stopnia nasilenia, ich wpływu na zdrowie i komfort życia psa oraz na jego zdolność do wykonywania tradycyjnej pracy.
Wady dyskwalifikujące:
- Brak typu wymaganego we wzorcu rasy.
- Agresja lub nadmierna lękliwość.
- Deformacje budowy lub zaburzenia charakteru.
Uwagi:
- Samce muszą mieć dwa, prawidłowo rozwinięte jądra, umieszczone całkowicie w worku mosznowym.
- Do hodowli mogą być użyte jedynie sprawne fizycznie i zdrowe psy, z budową typową dla rasy.